Zusters uit Suriname

Samenvatting

Het kon bijna niet beter: buitenlandse verpleegsters die de taal spraken. Na de Tweede Wereldoorlog kwamen veel Surinaamse meisjes naar Nederland om in de ziekenhuizen te gaan werken. Het waren vrouwen van een weerbare generatie. Jong en ver van huis zetten ze hun eerste schreden in hun vaderland overzee, het avontuur en het toeval tegemoet. Met behulp van privé-foto's en sprekende citaten toont Zusters uit Suriname de persoonlijke geschiedenis van een zelfbewuste generatie. De vrouwen vertellen openhartig over hun leven aan beide zijden van de oceaan. Hoe ze hun geboorteland verlieten als hoopvol gestemde meisjes die de toekomst in eigen hand namen, en hoe die drang om vooruit te komen hen nooit heeft verlaten. Na het behalen van hun diploma moesten de Surinaamse meisjes eigenlijk terug. Maar de meesten deden dat niet. Zoals veel migranten waren ze al te veel in hun nieuwe omgeving geworteld. Toch viel het bestaan overzee niet altijd mee, velen misten hun familie en moesten wennen aan een andere eetcul-tuur en andere omgangsvormen. Zusters uit Suriname illustreert daardoor fraai het spanningsveld dat bestaat tussen overheid en burgers. In hoeverre kan het leven van mensen van bovenaf worden geregeld? Volgen mensen waar ook ter wereld niet toch hun eigen weg? En mocht de Nederlandse regering zich wel ongevraagd zo diepgaand bemoeien met haar Surinaamse onderdanen? Maar bovenal geeft Zusters uit Suriname een uniek beeld van de verhouding tussen Surinamers en Nederlanders na de oorlog. Tijdens hun opleiding vielen de 'zwarte mensen' nog heel sterk op in het Hollandse straatbeeld. Maar na een paar jaar wilde al niemand meer dat ze teruggingen.