Je zal zo'n moeder hebben

Samenvatting

“Jammer dat je je columns niet een keer bundelt”, krijg ik vaak te horen van lezers. “We herkennen er zo veel in!” Dat vond ik onzin omdat iedereen die stukjes allang kent. Maar er is bijna niemand die al achttien jaar met me meeleest. Daarom leek het me toch een goed idee. Wel een bewerkelijk idee! Want bij het doorlezen van bijna duizend columns dacht ik: eigenlijk moeten ze er allemaal in. Dan zouden we geen Dikke van Dale, maar een Dikke Biesheuvel krijgen. En over dat laatste had ik al een boek geschreven. Dus sloeg ik aan het selecteren. Waarbij het voelde alsof ik werd teruggeflitst naar de tijd dat mijn kinderen klein waren. Wat waren ze nog afhankelijk van mij. Wat had ik het soms benauwd als ik eraan dacht dat met hun komst mijn eigen kwetsbaarheid voor altijd verdrievoudigd was. Maar wat heb ik een pret met ze gehad. Nog steeds. En wat heb ik me vaak (onnodig) zorgen over ze gemaakt. Al lezend zag ik ook dat ik weer een ‘eigen’ leven kreeg. Een leven dat in het teken zou gaan staan van reizen naar ontwikkelingslanden en van het onuitroeibare gevoel: ik moet iets voor de mensen daar doen. Het soort leven dat ik zeker had gekozen als ik geen kinderen zou hebben gekregen. En nu zijn die kinderen ‘af’. Hoewel: is een kind ooit ‘af’ ? Ben je zelf ooit ‘af’? Door de columns heen zie ik dat ik vaak een rare moeder was, maar wel één die probeerde zich niet te intensief te bemoeien met drie kinderen die hun eigen leven wilden inrichten en die hun eigen fouten moesten kunnen maken. Een evenwicht vinden tussen loslaten en bemoeizucht is best lastig. Na het lezen van al die columns kan ik toch wel constateren dat ze leuke mensen zijn geworden. En dat is fijn, net zoals weer een stuk ‘eigen leven’ te hebben. Zonder Frank, de kinderen en als fantastische bonus mijn kleindochters zou mijn leven minder kleurrijk en liefdevol zijn. Dankzij hen kan en mag ik zijn wie ik ben.