Hoe hoog de maan

Samenvatting

Mooie meisjes, jazz, cafés, sigaretten, Parijs. Michiel van Rooij houdt wel van een beetje dichtersromantiek. Maar Van Rooij observeert zijn eigen zwelgen op charmant laconieke wijze. Van zijn terugkerend gestuntel bij de deur van een café zegt hij: 'Het ging onge-/twijfeld om iets blonds daarbinnen./Weet niet eens meer hoeveel gedichten/ik over haar geschreven heb.' Van Rooij is geen kind van de tijd, wars van hypes, slams en flash gaat hij zijn eigen weg. Van Rooij onderzoekt hoe hij voelt dat hij leeft. Hij is oprecht in zijn geamuseerde kijk op zichzelf. Zijn gedichten gaan daarom over groene appels, vieze sokken, randjes tandpasta, maar vooral over de liefde. Want de liefde is voor hem de essentie van het leven en van zijn onontkoombare dichterschap. 'Ik ben dichter in hart en ziel en nieren./De woorden voorbij, zo ben ik dichter./Het rekt zich uit, verschuilt zich in elke/stap. Diep en dringend raakt het aan mijn/adem.' Onder redactie van Gerrit Komrij