Het verdriet van de hanen

Samenvatting

Klagen, dat kan altijd nog. Als er weer eens een kip uit het kippenhok wordt gehaald om geslacht te worden, zegt de ene haan tegen de ander dat de vooruitzichten steeds somberder worden, waarop de andere haan riposteert dat ze voorlopig nog leven en het hun niet al te slecht gaat -klagen, dat kan altijd nog. Met hun dialoog aan het begin van Het verdriet van de hanen is de toon gezet: beurtelings ironisch, poëtisch en filosofisch overziet György Konrad het leven vanuit het perspectief van een oudere man - die weliswaar weinig toekomst meer heeft, maar juist daarom ook afstand kan creëren tot de dingen die voor anderen zo vreselijk belangrijk zijn. In verhalen die niet zelden tot de essentie zijn ingedikt, een of anderhalve bladzijde lang, mijmert Konrad over onderwerpen als ouderdom en roem, het platteland, de holocaust, de voordelen van de eenzaamheid en de bevrijding van levenslange lasten. Het lijkt allemaal bijna achteloos genoteerd, maar alleen grote schrijvers weten hun onderwerpen zo naar hun hand te zetten.